EN

We zijn de weg een beetje kwijtgeraakt

Interview met Lydia Duijmelinck

Lydia Duijmelinck ziet haar werk als metafoor voor het leven. Ook daarin is ze altijd zoekende. Naar haar plaats in het leven en naar wat ze echt wil als ze diep in haar hart kijkt. Precies uitleggen wat haar werk betekent, vindt zij meestal overbodig.

Niet dat er geen gedachte achter Lydia’s keramiek en schilderijen zit. ‘Mijn werk is verbonden met een natuurlijke oriëntaalse esthetiek, die beïnvloed is door oosterse traditionele kunst en filosofie. Keramiek en grafiek zijn voor mij de hulpmiddelen om de intuïtieve wereld zichtbaar te maken. Mijn werk gaat over het stilstaan in een wereld waarin alles steeds sneller lijkt te gaan.’

Terugkeren naar je innerlijke bron, naar het hart in plaats van het hoofd. Lydia wil spiritueel bewustzijn creëren en de intuïtieve wereld voor de toeschouwer zichtbaar maken. ‘Ik hoop ook dat de kijker een bepaalde nederigheid ervaart. Nu we zo veel naar onze hand kunnen zetten, zijn we dat als mens volgens mij een beetje kwijtgeraakt.’

China

Interesse in oosterse kunst heeft Lydia al van kleins af aan. ‘Mijn eerste werkstuk op school ging over China. De Chinese muziek – een beetje jengelig met een melancholische ondertoon – fascineerde me. En dat is gebleven. De traditionele kunst is heel landschappelijk, ontzettend mooi. Toen ik klein was heb ik ergens een gigantische zijderol gezien, van bijna vier meter hoog. Dat vond ik zo overweldigend, ik voelde me er nietig door. Precies wat ik zelf ook over wil brengen met mijn werk.’

In het werken met grafiek ervaart Lydia een vrijheid die ze als schilder niet kon bereiken. ‘Ik maak dromerige, vaak landschappelijke beelden die ter plekke ontstaan. Als inspiratie gebruik ik Shan shui landschappen, letterlijk “berg en water”. In de traditionele Chinese schilderkunst komen deze landschappen vaak terug. Er zijn altijd bergen en er is altijd water. Ook is er vaak een weg te zien die je moet bewandelen.'

Nietigheid

'Soms zie je er een klein mensje bij om de nietigheid te benadrukken en de overweldigende natuur te laten zien. Ik laat deze elementen niet letterlijk zien, maar toch komen ze vaak aan de oppervlakte. Ook ik wil dat je jezelf in mijn schilderij kunt verliezen. Daarom heb ik wel de gedachte achter die techniek gebruikt, maar niet de techniek zelf.’

Met keramiek ervaar ik ook dat haast meditatieve, door het steeds opnieuw kneden en vervormen van de klei en de repetitieve handeling. Je kunt steeds weer doorgaan, het is nooit af. Dat past ook bij de taoïstische filosofie: alles is aan verandering onderhevig. Voor mij als perfectionist voelt het heel bevrijdend om op die manier bezig te zijn.’

Lydia studeerde in 2018 af aan HKU Beeldende Kunst in de richting Fine Art and Design in Education en exposeerde met haar werk tijdens de eindexamenexpositie Exposure ’18.


Tekst Christine van den Brink
Beeld Anne Toonen