'Mijn werk is een eerbetoon'

Chiem Hoftijzer is bezig aan zijn derde jaar Fashion Design bij HKU. ‘Hier is voor mij alles aanwezig: docenten en medestudenten waarmee ik kan overleggen, werkplaatsen waar ik altijd terecht kan, de tools waarmee ik ontwerp. En daaromheen is er een schil van vrijheid. Daarmee kun je zelf een groot deel van je studie en je ontwikkeling vormgeven.’

Vooraf aan HKU volgde Chiem de opleiding tot Junior Stylist aan het Rijn IJssel in Arnhem. Hij leerde er veel, maar miste iets: meer vrijheid. Tijdens de Open Dag van HKU zag Chiem op locatie IBB-laan die vrijheid in alles terug: ‘Het leek eigenlijk precies een normale schooldag. Daardoor kreeg ik een heel goede indruk van hoe het zou zijn om hier te studeren. Studenten werkten geconcentreerd in hun ateliers; je voelde meteen dat de verantwoordelijkheid voor de studie bij de studenten zelf lag.’

Focus

Voor Chiem is het essentieel dat het eindproduct niet het belangrijkst is bij HKU. ‘Het gaat om de weg ernaartoe, je wordt op zo veel meer beoordeeld dan alleen het eindresultaat. Vooral in het eerste jaar leerde ik van HKU-docenten heel veel op dat vlak, door de opdrachten die we kregen en de focus op het proces. Tijdens mijn vorige opleiding was ik vaak puur op het eindproduct gericht en verwerkte ik de feedback van docenten zo keurig mogelijk. Onbewust ging er daardoor veel van het proces verloren.’

Denkwijze

Chiem ontdekte op HKU dat hij mensen mee wil nemen in dit proces en zijn denkwijze. ‘Ik maak mijn werk niet puur voor mezelf. Maar als het publiek niet begrijpt waar het precies over gaat, is dat geen ramp. Ik heb geleerd dat niet iedereen bij mijn werk hetzelfde gevoel kan hebben als ikzelf. Dat het publiek iets anders ervaart, maakt het misschien juist veel interessanter.’

Humor

Kleding, een voorstelling, een illustratie; Chiems werk komt in allerlei gedaanten. In een tafelkleed dat hij in het voorjaar ontwierp verwerkte hij armgaten, zodat het draagbaar werd en hij het kleed daarmee van tafel kon trekken. ‘Tot dan toe was mijn werk strak en statig; voor het eerst zat er nu een soort humor in. Ik zie het ook meer als één geheel, doordat ik het zelf heb ontworpen, geproduceerd en gedragen. Ik heb bij het maken echt veel plezier gehad, het ging als het ware vanzelf.’

Buurman

Een docent noemde hem onlangs een verhalenverteller, maar dat ziet Chiem zelf net wat anders. ‘Het tafelkleed vertelt voor mij geen verhaal. Ik wil er een wereld mee creëren en mensen bewust maken van de schoonheid die in alledaagse handelingen kan zitten: hoe iemand zijn mond afveegt tijdens het eten, hoe de buurman zijn planten water geeft, hoe een oude dame op straat haar sjaal vastknoopt.’

Aandacht

Als er een ding terugkomt in zijn werk, is het de link met de geschiedenis. ‘Dat gaat om dingen die gezien moeten worden, dingen die we niet mogen vergeten. De aandacht die men vroeger had voor kleding, is daar een goed voorbeeld van. Dat klinkt misschien wat oubollig, maar ik wil dat dat niet verdwijnt. Ja, mijn werk is dan een soort eerbetoon, aan de tijd van voor de digitale revolutie. We zijn vaak zo op de toekomst en de techniek gericht, dat we soms vergeten wat voor een prachtige dingen er vroeger gemaakt zijn.’