“Je wilt natuurlijk de beste zijn, in alles. Falen vond ik in het begin moeilijk. Docenten pushen je om altijd de riskante optie te kiezen. Het kan dan twee kanten op: het resultaat is niet wat je in gedachten had, of het is super-amazing-cool en iedereen staat er versteld van. Als je geen risico’s neemt is de uitkomst hoogstens prima. Je hoeft niet bang te zijn om te experimenteren. Hoe meer je experimenteert, hoe verder je komt. Het is oké om te falen.”
“Op HKU kijkt iedereen op tegen de mensen die in alles zichzelf zijn. Hoe meer je jezelf bent, hoe beter. Dat geeft veel ruimte om te experimenteren. In je werk, maar ook als persoon. Ruimte om een nieuwe gekke hobby op te pakken. Om een raar shirt aan te trekken als je daar zin in hebt. Of aan klasgenoten voor te stellen samen een leuke, misschien wel compleet random activiteit, te gaan doen. Puur om te kijken wat er gebeurt. Het is een heel veilige plek om je te ontwikkelen.”
“Veel projecten zijn niet helemaal volgens de opdracht gegaan. Het fijne is dat het eindproduct er niet per se het beste uit hoeft te zien. Als je je best doet en designkeuzes kritisch maakt, dan kun je alsnog een heel goed cijfer krijgen. Je kunt je eigen interesses volgen. Voor mij is HKU een framework waarbinnen je zelf dingen kan ontdekken.”
Kennismaken met HKU? Kom naar de Open Dag!
“Op HKU heb ik voornamelijk geleerd hoe ik iets zélf kan leren. Op mijn stage bij Sherlocked, een escaperoom, kreeg ik veel verschillende aspecten van game-design mee. Zo was ik niet zo goed in narratieven schrijven, dus pakte ik dit juist op. Beetje uitvogelen, feedback krijgen. Ook heb ik veel interactieve puzzels ontworpen voor Instagram. Ik heb op wel tien projecten meegedraaid.”
“Vroeger wilde ik industrieel ontwerper worden. Maar als industrieel ontwerper ben je altijd oplossingen aan het bedenken en vertaal je dat in producten. Bij het maken van games ben je juist bezig met het oproepen van vragen en stimuleer je mensen om zelf op antwoorden te komen. Dat vind ik veel interessanter. Dat mensen dingen gaan doen die ze normaal nooit zouden doen, of over dingen na moeten denken waar ze nooit over na zouden denken. Ik wil mensen echt een transformatieve ervaring meegeven.”
“Voor ik aan een project begin, vraag ik mezelf af: welke nieuwe inzichten wil ik graag dat mensen krijgen? Wat wil ik dat ze gaan voelen? Bij een puzzel wil je dat iemand zich slim voelt. Daarvoor moet een puzzel niet te moeilijk, maar ook niet te makkelijk zijn. Bij VR is het logisch om een interactie te bedenken die in de normale wereld voorkomt, de vertaalslag is dan niet zo groot. Ik zoek altijd naar kleine, persoonlijke interacties; kapsels aanmeten of glazen wassen bijvoorbeeld. Op zich niet zo bijzonder, maar als je elke dag bij dezelfde persoon glazen wast en ziet wat er gaande is bij hem thuis, wordt ‘t al interessanter. En als de speler in je game kapper is, kun je de gesprekken met klanten gebruiken
“Er zijn niet veel gamestudies in Nederland. Ik heb me destijds aangemeld bij de University of Applied Sciences in Breda (BUAS) en bij HKU. In Breda ben ik niet aangenomen, bij HKU wel. Achteraf goed, want BUAS had niet bij mij gepast. Het is een prima opleiding hoor, maar je wordt er wel helemaal klaargestoomd voor de grote game-industrie. Denk aan producties van tweehonderd man. Elk risico dat je neemt is dan cruciaal. HKU focust meer op producties die wel heel innovatief zijn, maar misschien minder afgewerkt. Dat past beter bij me. Ik wil iets maken dat mensen echt inspireert.”
.svg?ext=.svg){kind=logo}