EN

Queering Pedagogies of Care

Queering Pedagogies of Care heroverweegt hoe we zorg begrijpen en beoefenen in het hoger kunstonderwijs. Door de norm te ont-leren en inspiratie te halen uit zorgethiek en queer theorieën en praktijken, verkent deze onderzoekslijn zorg als een radicaal, collectief en relationeel principe – een principe dat institutionele conventies ter discussie stelt en ruimte opent voor nieuwe manieren van lesgeven, leren en samenleven.

Zorg als Kritische Praktijk: de norm ontleren, zorg anders doen

Queering Pedagogies of Care onderzoekt hoe zorg voorbij naleving en conventie kan gaan en een radicale kracht kan worden om onderwijs, instituties en gemeenschappen opnieuw te doordenken. Voortbouwend op feministische en queer zorgethiek, begrijpt deze onderzoekslijn zorg niet als neutraal of privé, maar als collectief, politiek en diep relationeel.

Queering betekent in dit verband de norm ontleren: vaststaande ideeën over wie zorg geeft en ontvangt losmaken, en experimenteren met alternatieve praktijken die complexiteit, onderlinge afhankelijkheid en belichaamd leren omarmen. Vanuit dit perspectief gaat zorg niet over assimilatie of productiviteit, maar over het scheppen van omstandigheden waarin uiteenlopende behoeften, identiteiten en stemmen centraal staan.

Leren van Queer en Trans* Kennis en Praktijken

In workshops en onderzoeksprojecten onderzoeken we hoe praktijken en kennis, geworteld in queer en trans* ervaringen, radicale pedagogieën van zorg bieden. Voortgekomen uit contexten van uitsluiting en bestaansonzekerheid laten deze praktijken zien hoe zorg geïmproviseerd, herwonnen en in de marges volgehouden kan worden. Ze leren ons over grenzen stellen, risico, zichtbaarheid en solidariteit – kritische lessen voor het hoger kunstonderwijs van vandaag.

Een voorbeeld hiervan is de samenwerking met promovendus Milo van der Maaden. Dit werk gaat in dialoog met deze praktijken en stelt ons in staat gezamenlijk te vragen: voor wie wordt er gezorgd in onze instituties? Wie bepaalt hoe zorg eruitziet? En hoe kunnen we nieuwe manieren van zorg verbeelden die assimilatie weerstaan en tegelijkertijd steun bieden aan degenen die het vaakst naar de randen worden geduwd?

Collectief Experimenteren

Concrete initiatieven zoals de CAREvan community geven deze principes praktisch vorm. Door samen te komen zonder agenda en non-productiviteit te beschermen, creëert CAREvan ruimte om te werken aan wat niet urgent maar wel belangrijk is. Het cultiveert een cultuur van wederzijds luisteren en betrokkenheid vanuit verschillende rollen binnen de instelling. Door zorg als een gedeelde verantwoordelijkheid centraal te stellen, herdenken deze experimenten hoe het hoger kunstonderwijs zelf een zorgzame instelling kan worden – een die individuen én gemeenschappen ondersteunt, versterkt en waardeert.