Slavernijverleden dichtbij en voelbaar tijdens Keti Koti op HKU

Het Janskerkhof – het plein waar HKU Theater aan gelegen is – blijkt bol te staan van de verhalen over slavernij in Utrecht. Gids Ying zou alleen hier al anderhalf uur kunnen vertellen, stelt ze. Zo woonde in het huis op de hoek een oud-gouverneur van Fort Elmina: een gruwelijke plek in Ghana waar tot slaaf gemaakten werden vastgehouden voor ze werden verscheept. In wat nu de Academiegalerie van HKU is woonde een gezin met vier tot-slaaf-gemaakte bedienden. En zo gaan de verhalen door. De gebouwen die je kent: het slavernijverleden komt ineens dichtbij.

Rosa Weekers vertelt uit eigen ervaring. Over een spontane fysiotherapeut. Betrokken. Die haar zo goed hielp met haar enkel. En toen ineens een (n-)woord gebruikte, en niet zag wat daar nu mis mee was. Over de leeuw en de olifant en dat we allemaal, ongeacht kleur, vandaag de dag nog steeds ergens geketend kunnen zijn, of ons geketend kunnen voelen.

Het panel HKU-studenten van verschillende schools buigt zich vervolgens over de vraag wat de droom is voor de toekomst. Het ideaal: waar willen we heen? Eén van de panelleden wil zich bijvoorbeeld niet meer afvragen: word ik hiervoor gevraagd vanwege de kleur van mijn huid? Of vanwege wat ik kan en doe? Vanuit de zaal komen vragen. Over welke feestdagen en hoe dat aan te pakken, over curricula, over toelating en selectie. Welke stappen kunnen we morgen zetten?

Daar werd verder over gepraat, onder het genot van Surinaamse koeken eksi kuku en bojo. Een bijzonder waardevolle en indrukwekkende ochtend.

Laat je raken, luister, spreek en beweeg mee.
Samen staan we stil, zodat we samen verder kunnen.